W Rosji częstość występowania krztuśca wzrosła kilkakrotnie. Jeśli w 2022 r. wykryto zaledwie ok. 3 tys. przypadków, to w 2023 r. – już ponad 27 tys. Uważa się, że przyczyną jest wzrost liczby tzw. przeciwników szczepionek i duże przepływy migracyjne. Krztusiec może dotknąć zarówno dzieci, jak i dorosłych. Jednocześnie może być bardzo niebezpieczny i dość trudny do tolerowania, a ataki czasami nie ustępują przez kilka miesięcy.

Nawet jeśli w dzieciństwie byłeś szczepiony przeciwko krztuścowi, niestety, Twoja odporność na tę chorobę z czasem słabnie, Dlatego ważne jest, aby dowiedzieć się więcej o tej chorobie i rozpocząć leczenie w odpowiednim czasie.

Krztusiec jest chorobą zakaźną, która może dotknąć zarówno dorosłych, jak i dzieci. Krztusiec wywoływany jest przez bakterię Bordetella pertussis, która jest przenoszona przez unoszące się w powietrzu kropelki.

Okres inkubacji krztuśca trwa średnio 7–10 dni (zakres: 5–21 dni).

Początkowe objawy mogą być bardzo podobne do zwykłego ARVI – katar, osłabienie, lekki kaszel. Jednak już po kilku dniach pojawiają się charakterystyczne objawy, które odróżniają krztusiec od innych infekcji dróg oddechowych.

Niektóre niemowlęta mogą być nietypowe i początkowo mieć epizody bezdechu i minimalny kaszel lub inne objawy ze strony układu oddechowego.

Chociaż po napadach kaszlu może wystąpić osłabienie, pacjent zwykle czuje się stosunkowo dobrze pomiędzy epizodami. Napady kaszlu zwykle zwiększają częstotliwość i nasilenie w miarę postępu choroby i zwykle utrzymują się przez 2-6 tygodni. Ataki mogą występować częściej w nocy.

U wcześniej zaszczepionych dzieci, młodzieży i dorosłych choroba może mieć łagodniejszy przebieg, a charakterystyczny płacz może nie występować.

Powrót do zdrowia jest stopniowy i długotrwały. Nasilenie choroby zmniejsza się, napady (ataki) ustępują, a ich częstotliwość maleje. Kaszel nienapadowy może trwać 2-6 tygodni lub dłużej. W w okresie rekonwalescencji wirusowe infekcje dróg oddechowych mogą powodować nawroty ataków. U dorosłych pełny powrót do zdrowia może zająć do 3 miesięcy.

Do diagnozowania krztuśca stosuje się kilka metod.

1. Złotym standardem jest posiew z jamy ustno-gardłowej, ale jego przygotowanie zajmuje 5–10 dni, wiąże się z trudnościami technicznymi w pobraniu testu i może dawać fałszywie ujemne wyniki.
2. PCR to także wymaz z jamy ustnej i gardła, przygotowuje się go szybciej, ale nie charakteryzuje się zbyt dużą swoistością i czułością (czasami może dać zarówno wynik fałszywie dodatni, jak i fałszywie ujemny).
3. Serologia (krew) IgM ELISA w celu potwierdzenia ostrej infekcji. Należy pamiętać, że dodatnie przeciwciała IgG u osób zaszczepionych mogą powstać po szczepieniu i nie świadczą w tym momencie o obecności/braku infekcji.

Ponieważ laboratoryjne rozpoznanie krztuśca nie jest podstawą rozpoznania, wszystkie międzynarodowe wytyczne zalecają następujące zalecenie: rozpoznanie krztuśca należy postawić u wszystkich pacjentów, u których kaszel trwa co najmniej 14 dni i występuje co najmniej jeden charakterystyczny objaw krztuśca. obecny:

• kurczowy napadowy kaszel,
• wymioty po ataku kaszlu lub konwulsyjne wdychanie pomiędzy epizodami kaszlu, zwane „nawrotem kaszlu”.

Osoba chora na krztusiec jest zakaźna od początku fazy nieżytowej (kiedy najbardziej przypomina ona ostrą infekcję dróg oddechowych) aż do trzeciego tygodnia choroby. Potem następuje samoistne uwolnienie organizmu od bakterii. Jeśli zostanie przepisany właściwy (!) antybiotyk, po 5 dniach osoba nie będzie zakaźna.

W leczeniu można stosować wyłącznie leki z grupy makrolidów (erytromycyna, klarytromycyna i azytromycyna). Mimo to, jak podaje rosyjski SanPin, „wszyscy chorzy na krztusiec (dzieci i dorośli) podlegają izolacji przez okres 25 dni od wystąpienia choroby”.

Zastosowanie makrolitów we wczesnych stadiach choroby pozwala zapobiec rozwojowi ciężkich powikłań i skrócić czas trwania choroby. Również Ważne jest, aby pozostać w łóżku i pić dużo płynów, aby pomóc organizmowi zwalczyć infekcję.

W przypadku ciężkiej choroby stosuje się tlenoterapię w celu zwalczania niewydolności oddechowej oraz terapię hormonalną glikokortykosteroidami, które pomagają zmniejszyć niedotlenienie i zaburzenia oddechowe. W niektórych przypadkach można zastosować leki przeciwkaszlowe o działaniu ośrodkowym lub obwodowym.

Jedyną skuteczną strategią zapobiegawczą przeciwko krztuścowi jest. W epoce przed szczepionkami krztusiec był jedną z najczęstszych przyczyn śmierci dzieci. Zalecenia dotyczące powszechnych szczepień dzieci przeciwko krztuścowi obowiązują od połowy lat czterdziestych XX wieku. Aby chronić dzieci przed krztuścem, krajowy harmonogram szczepień przewiduje szczepienia w wieku trzech, czterech, pięciu, sześciu i 18 miesięcy.

Jednakże ani szczepienie, ani naturalna choroba nie zapewniają całkowitej lub trwającej całe życie odporności ochronnej przeciwko krztuścowi lub ponownemu zakażeniu. Odporność słabnie 5-10 lat po podaniu ostatniej dawki szczepionki przeciwko krztuścowi. Starsze dzieci, młodzież i dorośli mogą stać się podatni na krztusiec po ukończeniu pełnego cyklu szczepień dziecięcych. Z tego powodu Obecnie dostępne są także szczepionki, które można stosować do szczepienia przypominającego w 7. i 14. roku życia, do szczepienia kobiet w ciąży w trzecim trymestrze ciąży (w celu zapewnienia ochrony dziecku przez pierwsze trzy miesiące życia do czasu otrzymania przez niego pierwszej dawki szczepionki). szczepionka), jak również u dorosłych.

---

Krztusiec jest chorobą zakaźną, która może powodować poważne powikłania, zwłaszcza u niemowląt i dzieci. Wczesna diagnostyka i leczenie krztuśca antybiotykami makrolidowymi to główny sposób zapobiegania rozwojowi powikłań i skrócenia czasu trwania choroby. Regularne szczepienia odgrywają ważną rolę w zapobieganiu tej groźnej chorobie.