Są to byliny, których nadziemna część jesienią stopniowo wysycha. Jest jednak gruby i mocny, dlatego zwykle wytrzymuje nawet zimę. Jeśli nie zbierzesz go w suchych pęczkach, będzie ozdobą rabatek nie tylko latem, w okresie kwitnienia, ale także od jesieni do wiosny. Wraz z jego przybyciem odetniesz starą łodygę przy ziemi i wkrótce wyrośnie nowa.

Maki są wytrzymałe i mało wymagające, idealne do grup bylin kochających suszę. Ich rzeźbiarski wygląd nadaje nasadzeniam strukturę, a niezwykłe stalowoniebieskie, srebrzyste lub białawe kwiatostany utworzone przez kuliste lub cylindryczne pałeczki otaczające postrzępione przylistki dodają świeżego uroku. Jeśli posadzisz maki obok ognistych krwawników i delikatnych traw, kontrastowy efekt będzie bardzo atrakcyjny. W objęciach srebrzystych bylin o drobnych liściach, takich jak piołun lub portulaka, lub niebieskich lub różowych kwiatów, wywołuje nieziemską harmonię. Ponadto są bardzo przydatne dla przyrody. W okresie kwitnienia karmią trzmiele, motyle i pszczoły, a nasiona cieszą się ptakami – przyciągają na przykład jaskrawo ubarwione szczygły.

Możesz wybierać spośród kilku gatunków i odmian. Do najatrakcyjniejszych zaliczają się ponad metrowej wysokości i do 30 cm szerokości, srebrzyste (Eryngium giganteum). Z rozety zmielonych liści wyrastają rozgałęzione pędy, które w lipcu i sierpniu rozwijają oryginalne kwiatostany. Stopniowo zmieniają kolor ze srebrzystoniebieskiego na srebrnoszary, który utrzymuje się długo aż do zimy.
Można też stosować odmiany niższe, np. o wysokości 60 cm, czyli spirytus srebrzysty, który ma wąskie przylistki, które w rzeczywistości wyglądają, jakby były wykute ze srebra. Kocimiętka olbrzymia jest raczej krótkotrwałą byliną, ale chętnie dokonuje ponownego wysiewu – z nasion, które roślina rozrzuca na ziemi, wiosną wyrastają nowe pędy, które szybko rosną.

Do metra wysokości i nieco szersza (do 45 cm) ma (E. planum). Od czerwca do września na rozgałęzionych pędach pojawiają się liczne kwiatostany, ich pręciki są jasnoniebieskie, a kolczaste przylistki również niebieskawe. Gatunek ten hoduje się także na odmiany niższe, bardziej zwarte – np. do 60 cm wysokości, które wyróżniają się także bardziej nasyconymi kolorami główek, czyli tylko do około pół metra wysokości.

Do najbardziej rozbudowanych należą: szerokość do 70 cm i wysokość do metra (E. Alpinum). Jego główki kwitną w środku lata i są zielonkawo-białe. Jeśli jednak wybierzesz tę odmianę, otrzymasz jedynie roślinę o wysokości 60 cm i ciemnofioletowych główkach. Mak pirenejski również należy do gatunku niższego, dorasta do 40 cm i jest wyjątkowo odporny na suszę.

Jednak wszystkie maki kochają suszę – wiosenną wilgoć wykorzystają do wzrostu, a wtedy nie będą już potrzebować podlewania. Zimą bezpośrednie zagrożenie dla nich stanowi wilgoć, dlatego należy je uprawiać w glebie przepuszczalnej. Ponieważ mają mocny i długi korzeń palowy, należy zachować szczególną ostrożność podczas sadzenia sadzonek. Jednak bardzo chętnie wyrosną z nasion wysianych wiosną. Legendarna panna Willmott, angielska ogrodniczka żyjąca w drugiej połowie XIX wieku, lubiła wykorzystywać tę swoją cechę. Z przyjemnością i nieco potajemnie posypała nasiona swoich ulubionych, ale przez wiele zaniedbanych roślin, w ramiona wielu różnorodnych ogrodów. Niedługo po jej wizycie koty urosły do ​​ogromnych rozmiarów, czego naprawdę nie można było przeoczyć. Siewca był tak pracowity, że zaczęto nazywać jego ukochane osty duch panny Willmott. Pod tą nazwą do dziś można je spotkać na wyspie.

Źródło: Magazyn Receptář